بسم حق
سلام

به دنیا اومدن ما جبر محضه . عده ای توجیح می کنن که شما شایستگی وجود رو داشتین و این شایستگی حقی روبرای شما در نزد خداوند ایجاد می کنه اما آیا ما حق نداشتیم که انتخاب کنیم که به دنیا بیاییم یا نه ؟ اگه حق وجود برتر از حق انتخابه آیا انسانها هرگز در راه بدست آوردن این حق -حق انتخاب- حاضر بودن که جون خودشون رو فدا کنند ؟ میگن کفر میگی ادامه نده ...
از این جا به بعد ٫ ما علی الظاهر مدام در حال انتخابیم : انتخاب کنیم که تحصیل کنیم یا نه ؟ اگه تحصیل رو انتخاب می کنیم ٫ در چه رشته ای؟ اگه نه ٫ چه شغلی؟‌و بالاخره انتخاب می کنیم که چه کسی همراه و هم پایه ما در طول عمرمون باشه ؟ از اینجا دیگه ما نیستیم که انتخاب می کنیم : این که بتوانیم پدر یا مادر هم بشویم یا نه دست ما نیست . اگر قادر به فرزند دار شدن هستیم ٫ فرزندمان دختر باشد یا پسر دست ما نیست ... و این که کی و کجا و چگونه بمیریم دست ما نیست .
اما شما در همان برهه کوتاه که به خیال خود قادر به انتخاب هستید هم در واقع مختار نبودید : این که تحصیل بکنید یا نه یا این که چه شغلی را انتخاب کنید را شرایط اجتماعی و توانایی های شخصی و ذاتی شما تعیین می کند . اگر ارث بر باشید که سراغ بازار می روید و کم پیدا میشن کسانی که در این وضعیت شک کنن و اگه پولی نداشته باشید منتظر باید بمانید تا ادارات شما را انتخاب کنند .انتخاب رشته شما هم تابعی از شغلی ست که در آینده شما را بتواند ارضا کند از نظر مالی .

اما انتخاب همسر ... آقا پسر خیلی قاطع میگه این من هستم که انتخاب می کنم این دختر خانوم رو میخوام یانه ؟ و دختر خانوم هم با همون قاطعیت میگه این من هستم که انتخاب می کنم که این آقا پسر رو قبول کنم یا نه ؟
اما این شما نیستید که انتخاب می کنید اگه جواب شما به طرف مقابل قاطع باشد که بدون شک انتخابی انجام نشده بلکه شما در واقع از قبل جوابی را به علت شرایط محتلف داشته اید و فی الواقع انتخابی انجام نشده بلکه ناخودآگاه جواب قطعی بوده که آری یا نه
اما اگر شما دچار شک ودودلی باشید که این انتخاب مناسب هست یا نه باز هم نشان اختیار تام شما نیست بلکه شما اسیر جبری هستید به نوع دیگر که شما را از هر دو طرف می کشد . مثل این که دو دست شما رو با یک طناب بسته باشن و این طناب رو بروی یک چرخ انداختن . هر سر طناب رو انتخاب کنید و به سمت خودتون بکشید از جهت دیگه متعاقبا کشیده خواهید شد . این دو دلی شما هم عین جبره چون شما نمی تونید یک سر طناب رو پاره کنید . اما اگه این قدر اعتماد به نفس و امید به حق و یقین به حرف دلتون پیدا کردین که با هر دو دست طناب رو بکشین و اون وقت یک سر طناب رو با انتخاب خودتون قطع کنید ٫ شما اولین و احتمالا آخرین انتخاب عمرتون رو انجام دادین .
توی این کشاکش قدرت بازو نیست که تاثیر گذاره . وقتی تمام شرایط نامناسبه ٫ دلتون هم رضا نیست باید بگید نه ولو به قیمت این که در ظاهر دلی شکسته میشه و زندگی خراب . هر چند که حداقل مزیت این تصمیم شما اینه که طرف از سردرگمی خارج میشه و می دونه که باید چه بکنه .
در عین حال وقتی دلتون میگه آره برید جلو چون عاشقی کار دله ٫ عقل اگه میگه نه رو حساب اینه که همه چیز رو ا حساب دو دو تا چهارتا می سنجه در حالی که چنین حسابی اصلا وجود نداره (تمام معادلات دنیا با نظریه نسبیت اینشتین زیر سوال میرن این بماند که اصلا حوصله بحث کردن راجع به این رو فعلا ندارم) .
آهای! زود انتخاب کن . نه از روی دلسوزی ٫ نه از روی ترحم ٫ نه با منت گذاشتن ٫ بلکه با عقلت و دلت . دلت رو فراموش نکن چون این اولین و احتمالا آخرین حق انتخاب تو در طول عمرته و شاید دیگه نتونی چنین حقی رو داشته باشی .
این بازی از یه طرف خواستن و از یه طرف پس زدن رو هر چه زودتر تمومش کن .

من که تمومش کردم تو چی؟؟؟

والسلام

پدرخوانده