ترسم پریشان کند بسی (چشم نرگس)
خواننده:خاطره پروانه ،شجریان.شعر :شوریده شیرازی.آهنگ: منسوب به شیدا .دستگاه دشتی.تنظیم فرامرز پایور .گلهای تازه ۱۰۲
خواهم که بر (زلفت)۲
(هردم زنم شانه)۲
ترسم پریشان کند بسی
حال هرکسی چشم نرگست
(مستانه مستانه)۲
خواهم که بر ابرویت(رویت)۲
(هردم کشم وسمه)۲
ترسم که مجنون کند بسی
مثل من کسی ،چشم نرگست
(دیوانه دیوانه)۲
(یک شب بیا منزل ما
حل کن تو صد مشکلما
ای دلبر خوشگل ما
دردت به جان ما شد
روح روانه ما شد )الف
خواهم که بر (چشمت)۳
(هردم کشم سرمه)۲
ترسم پریشان کند بسی
حال هرکسی،چشم نرگست
مستانه مستانه
مستانه مستانه
خواهم که بر (رویت)۳
(هردم زنم بوسه)۲
ترسم که ناله کند بسی
مثل من کسی ،چشم نرگست
جانانه
جانانه
جانانه
جانانه
لینک تصنیف بالا با صدای استاد شجریان
کتاب تصنیفها،ترانه ها و سرودهای ایران زمین
آبدارچی
سلام خوبید بچه ها ببخشید اینا فقط تست هستند
امیدوارم درست کار کنه
خب بنده کوچولو تر از اونم که بخوام چیزی یاد بدم ولی دوستان اگر کد پایین رو زیر لگوی خودشون بزارن بچه ها اگر بخوان از لوگوی اونا استفاده کنن توی وبلاگ دیگه کمتر با مشکل مواجه میشن
در قسمت آدرس وبلاگ آدرسه وبلاگتون میزنید درقسمتی که نوشته آدرسه لوگو ادرسی لوگوی خودتون که از اونجا لوگورو آپلود کردید میزنید اون قسمتیم که نوشتم آسم وبلاگ اسمی مینویسید که دوست دارید وقتی نشانه گر موس روش قرار بگیره نشون داده بشه
میدونم بلد نبودم خوب بگم خودتون به بزرگی خودتون ببخشید دوستان اگر توضیح دارند بگن ممنون میشم یعنی به جای توضیح که من دادم یه توضیح دیگه بتونند بدن برای بهتر یادگرفتن قابل توجه معلمها (ببخشید استادان) دست مام بگیرید تا بتونیم از جامون بلند بشیم ممنون خدا نگهدار
آبدارچی
بسم حق
سلام
سی پرٌه حلقه چرخ را شکل می دهند اما ٫
تهیٍ میان پرٌه ها جوهره چرخ را می سازد ؛
از خاک رس کوزه ها پدید می آیند اما ٫
تهی درون کوزه ها جوهره آنها را می سازد ؛
دیوارها با پنجره ها و درها خانه را شکل می دهند اما ٫
تهی میان آنها جوهره خانه را می سازد ؛
اساسا :
<< ماده دربردارنده استفاده است ٫
آن چیزی جوهره را دربردارد که خارج از ماده است . >>
لائوتسه
والسلام
پدرخوانده - سلمان
عید
سلام خدمت تمامی دوستان و .......من نمیدونم چمه جمعه که میشه یعنی نه از بعد از ظهر پنج شنبه قاط قاط میشم دلم میخواد به همه گیر بدم . خدا کنه به خیر بگذره این جمعه.
عید یا نوروز
تحویل سال
لحظه آغاز سال شمسی . عبور آفتاب از برج حوت (آنتهای ماه اسفند) به برج حمل (ابتدای ماه فروردین) .زمین روی شاخ ؛اوی قرار دارد و این گاو سالی یک بار برای رفع خسته گی آن را از شاخی به شاخ دیگر خود منتقل میکند و این موقعی است که سال تحویل و عید نوروز شروع میشود.
پانزده روز پیش از نوروز گندم یا عدس سبز می کنند خانه تکانی میکنند و برای ساعت تحویل سر تا پا لباس نو میپوشند.در لحظه تحویل سال چه شب باشد چه روز باید همه اتاقهای خانه روشن باشد.
همگان با خانه های پاکیزه و شسته رفته ، سبزههای خرم ، رخت های نو و چهرههای شاد و خندان نوروز را پذیرا میشوند. در ساعت تحویل سال هیچ خانه ئی پیدا نمیشود که آتش بر بامش روشن نباشد و دود از اجاقش بالا نرود، تا آنجا که اگر خانواده ئی عزیز ترین کس خود را از دست داده باشد حق ندارد خاموش بیفروغ بماند زیرا همسایگان می آیند و بر بام شان آتش می افروزندو اجاقشان را روشن میکنندو خرواک گرم برایشان می پزند و میکوشند تا آنان را وادارند رخت های نو خود را بپوشند،زیرا باور دارند که اگر در ساعت تحویل سال کسی اندوه گین باشد تا پایان سال همچنان خواهد بود ..............
ادامه دارد
دوستان اگر کسی در مورد تحویل سال مطلبی داره توی قسمت نظر دهی بنویسه ممنون میشم
اگر کسی هم هست که این عید نمیگیره به خاطر ماه محرم ،کلا بنویسید توی عید چه برنامه های دارید ممنون میشم
دوستان انقدر خودخواه نباشن آدرس کارت تبریکای الکترونیکی که دارن به مام بدن تا بتونیم برای سال نو یه کارت تبریک توپ برای دوستامون بفرستیم
خب پیشا پیش این عید باستانی رو به همگی دوستان تبریک میگم
آبدارچی قاط قاط
بسم حق
سلام
بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنگی
بوی تند ماهی دودی وسط سفره نو
بوی یاس جا نماز ترمه مادر بزرگ
با اینا زمستونو سر می کنم
با اینا خستگیمو در می کنم
شادی شکستن قلک پول
وحشت کم شدن سکه عیدی از شمردن زیاد
بوی اسکناس تا نخورده لای کتاب
با اینا زمستونو سر می کنم
با اینا خستگیمو در می کنم
فکر قاشق زدن یه دختر چادر سیاه
شوق یک خیز بلند از روی بوته های نور
برق کفش جفت شده تو گنجه ها
با اینا زمستونو سر می کنم
با اینا خستگیمو در می کنم
عشق یک ستاره ساختن با دولک
ترس ناتموم گذاشتن جریمه ها عید مدرسه
بوی گل محمدی که خشک شده لای کتاب
با اینا زمستونو سر می کنم
با اینا خستگیمو در می کنم
بوی باغچه بوی حوض
عطر خوب نذری
شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن
توی جوی لاجوردی هوس یه آب تنی
با اینا زمستونو سر می کنم
با اینا خستگیمو در می کنم
یه ترانه از شهیار قنبری با صدای پر طنین زنده یاد فرهاد مهراد .
مدتی هست که دلم میخواد ترانه هایی از این خواننده رو بزنم اینجا ولی بهونه ای پیدا نمی کردم تا این که این متنهای مربوط به عید این فرصت رو بهم داد . کاش از این خواننده ترانه های بیشتری می موند . مثل فریدون فروغی ٫ مثل عباس مهر پویا ٫ مثل ...
بازم یادم اومد که ما طبق یه رسم قدیمی مرده پرست هستیم و بعد از مرگشون یادمون میاد که آآآآآآ اینم بود ها یادش بخیر ٫ این بنده خدا هم رفت زیر خاک ٫ خدایش رحمت کند ...
گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام
و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهاتان زخم دار است
با ریشه چه می کنید
گیرم که بر سر این بام بنشسته در کمین پرنده ای
پرواز را علامت ممنوع می زنید
با جوجه های نشسته در آشیانه چه می کنید ..
در انتها امیدوارم که مادر خواهر گلم ٫ افسون ٫ رو از دعای خیرتون بی نصیب نگذارید .
دلتون شاد ٫ لبتون پرخنده ٫ ایام به کام
والسلام
پدرخوانده - سلمان
یه سئوال
سلام خدمت تمامیی دوستانیه سئوال کوچولو ولی این تن بمیره جواب بدید حالا جواب ندید اشکال نداره ولی خدای دلتون نمیسوزه برای من آبدارچی پس جواب بدید
هدف شما از داشتن وبلاگ چی بوده ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
اول خودم باید جواب بدم
خب من یه بار گفتم هدفم دور هم جمع کردنه بچه ها بوده که نتونستم این کار خوب انجام بدم
البته خودمم قبلا وبلاگ داشتم خیلی هم پر بیننده بود یادمه آخرین بار که آبدیتش کردم با روزانه یه بیننده دیگه آبدیت نکردم کم نیست ها شما داشته باشید روزی یه بیننده میمد سالی میشد ۳۶۵ روز ۳۶۵ بیننده داشته خب چرا اون وبلاگ هارو زدم بماند
ولی خدایش اینجا میخواستم کارای بکنم که کسی همکاری نکرد خب بماند شما برای چی وبلاگ زدید دلیلتون چی بوده ؟
آبدارچی
سلام
امروز صبح روزی که باز نمیشد رفتم وبلاگ بچه ها .
فکر کنم تنها وبلاگ های که لینک دونیشون پر باشه وبلاگ سنجابی و ابجی گلشون که نمیدونم چه گلی هست مهر بانو باید باشه خب رفتم دونه دونه همرو باز کردم یه حسی بهم میگفت بعضیاشون باید از بچه های روزی باشن که من نمیشناسمشون اگر دوستان لطف کنن بهم بگن که کدوما بچه های روزی هستند ممنون میشم البته اگر خودشون مایل باشند چون دارم به مهر بانو و سنجاب خانومی حسودی میکنم .بُم ترکیدم .حالا خداش اون چه گلی هست که شما ازش این طوری تعریف میکنید .......................
بچه ها همگیم که خبر دارن آدرس روزی عوض شده میتونن از این آدرس به روزی برن البته میدونم زیاد بهتون خوش نمیگذره چون چت بدونه لوطی مزه نداره چرا بدون من اخه من خودم هنوز نمیتونم وارد روزی بشم .
امیدوارم روزای خوبی در پش داشته باشید . برای عید فکر کنم امسال بهم خوش بگذره چون قرار چند تا از بچه های روزی بیان اهواز که کلی بهمون خوش میگذره فعلا که دوتا از بچه ها جواب مثبت دادن تا ببینیم دیگران چه جوابی میدن میان یا نه اینجا رسما پدر خوانده رو هم دعوت میکنم که برای ۷تم تا دهم بیاد
آبدارچی
نوروز
|
دکتر علی شریعتی در اسفند سال 46 دانشجویان تاریخ به عنوان سفرعلمی به عراق رفتند و من نیز ابتدا عازم بودم اما در آخرین لحظات ناگهان " قسمت " نشد . چون نوروز را در سفر بودند و آنجا جشن می گرفتند این نوشته را به در خواست همکارات گرامی بر سر راه نوشتم تا در آن اجتماع بخوانند. و اینک به یاد آن " حادثه " سخن تازهاز نوروز گفتن دشوار است. نوروز یک جشن ملی است، جشن ملی را همه می شناسند که چیست نوروز هر ساله برپا می شود و هر ساله از آن سخن می رود. بسیار گفته اند و بسیار شنیده اید پس به تکرار نیازی نیست؟ چرا هست . مگر نوروز را خود مکرر نمی کنید؟ پس سخن از نوروز را نیز مکرر بشنوید. در علم و و ادب تکرار ملال آور است و بیهوده " عقل " تکرار را نمی پسندد: اما " احساس " تکرار را دوست دارد، طبیعت تکرار را دوست دارد، جامعه به تکرار نیازمند استو طبیعت را از تکرار ساخته اند : جامعه با تکرار نیرومند می شود احساس با تکرار جان می گیرد و نوروز داستان زیبایی است که در آن طبیعت احساس و جامعه هر سه دست اندرکارند. نوروز که قرن های دراز است بر همه جشن های جهان فخر می فروشد، از آن رو "هست" که این قرارداد مصنوعی اجتماعی و یا بک جشن تحمیلی سیاسی نیست جشن جهان است و روز شادمانی زمین آسمان و آفتاب و جشن شکفتن ها و شور زادن ها و سرشار از هیجان هر " آغاز" جشن های دیگران غالبا" انسان را از کارگاه ها، مزرعه ها، دشت و صحرا، کوچه و بازار، باغها و کشتزارها، در میان اتاق ها و زیر سقف ها و پشت درهای بسته جمع می کند: کافه ها، کاباره ها، زیر زمین ها، سالن ها، خانه ها ... در فضایی گرم از نفت ، روشن از چراغ ، لرزان از دود، زیبا از رنگ و آراسته از گل های کاغذی، مقوایی، مومی، بوی کندر و عطر و ... اما نوروز دست مردم را می گیرد و از زیر سقف ها و درهای بسته فضاهای خفه لای دیوارهای بلند و نزدیک شهرها و خانه ها، به دامن آزاد و بیکرانه طبیعت می کشاند: گرم از بهار، روشن از آفتاب لرزان از هیجان آفرینش و آفریدن، زیبا از هنرمندی باد و باران ، آراسته با شکوفه، جوانه، سبزه و معطر از " بوی باران، بوی پونه، بوی خاک، شاخه های شسته، باران خورده پاک و ... " نوروز تجدید خاطره بزرگی است: خاطره خویشاوندی انسان با طبیعت هر سال اسن فرزند فراموشکار که، سرگرم کارهای مصنوعی و ساخته های پیچیده خود، مادر خویش را از یاد می برد، با یادآوری و وسوسه آمیز نوروز به دامن وی باز می گردد و با او، این بازگشت و تجدید دیدار را جشن می گیرد. فرزند در دامن مادر، خود را باز می یابد و مادر، در کنار فرزند و چهره اش از شادی می شکفد اشک شوق می بارد فریادهای شادی می کشد، جوان می شود، حیات دوباره می گیرد. با دیدار یوسفش بینا و بیدار می شود. تمدن مصنوعی ما هر چه پیچیده تر و سنگین تر می گردد، نیاز به بازگشت و باز شناخت طبیعت را در انسان حیاتی تر می کند و بدین گونه است که نوروز بر خلاف سنت ها که پیر می شوند فرسوده و گاه بیهوده رو به توانایی می رود و در هر حال آینده ای جوان تر و درخشان تر دارد، چه نوروز را ه سومی است که جنگ دیرینه ای را که از روزگار لائوتز و کنفسیوس تا زمان روسو و لتر درگیر است به آشتی می کشاند. نوروز تنها فرصتی برای آسایش، تفریح و خوشگذرانی نیست: نیاز ضروری جامعه، خوراک حیاتی یک ملت نیز هست. دنیایی که بر تغییر و تحول گسیختن و زایل شدن: در هم ریختن و از دست رفتن بنا شده است، جایی که در آن آنچه ثابت است و همواره لایتغیر ، و همیشه پایدار تنها تغییر است و ناپایداری، چه چیز می تواند ملتی را، جامعه ای را، در برابر ارابه بی رحم زمان – که بر همه چیز می گذرد و له می کند و می رود هر پایه ای را می شکند و هر شیرازه ای را می گسلد از زوال مصون دارد؟ هیچ ملتی یا یک نسل و دو نسل شکل نمی گیرد: ملت، مجموعه پیوسته نسل های متوالی بسیار است، اما زمان این تیع بی رحم، پیوند نسل ها را قطع می کند، میان ما و گذشتگانمان آنها که روح جامعه ما و ملت ما را ساخته اند دره هولناک تاریخ حفر شده است قرن های تهی ما را از آنان جدا ساخته اند : تنها سنت ها هستند که پنهان از چشم جلاد زمان، ما را از این دره هولناک گذر می دهند و با گذشتگانمان و با گذشته هایمان آشنا می سازند. در چهره مقدس این سنت هاست که ما حضور آنان را در زمان خویش، کنارخویش و در " خود خویش" احساس می کنیم حضور خود را در میان آنان می بینیم و جشن نوروز یکی از استوارترین و زیباترین سنت هاست. در آن هنگام که مراسم نوروز را به پا می داریم، گویی خود را در همه نورزهایی که در ساله در این سرزمین بر پا می کرده اند، حاضر می یابیم و در این حال صحنه های تاریک و روشن و صفحات سیاه و سفید تاریخ ملت کهن ما در برابر دیدگانمان ورق می خورد، رژه می رود. ایمان به اینکه نوروز را ملت ما هر ساله در این سرزمین بر پا می داشته است، این اندیشه های پر هیجان را در مغز مان بیدار می کند که: آری هر ساله حتی همان سالی که اسکندر چهره این خاک را به خون ملت ما رنگین کرده بود، در کنار شعله های مهیبی که از تخت جمشید زبانه می کشید همانجا همان وقت، مردم مصیبت زده ما نوروز را جدی تر و با ایمان سرخ رنگ، خیمه بر افراشته بودند و مهلب خراسان را پیاپی قتل عام می کرد، در آرامش غمگین شهرهای مجروح و در کنار آتشکده های سرد و خاموش نوروز را گرم و پر شور جشن می گرفتند. تاریخ از مردی در سیستان خبر می دهد که در آن هنگام که عرب سراسر این سرزمین را در زیر شمشیر خلیفه جاهلی آرام کرده بود از قتل عام شهرها و ویرانی خانه ها و آوارگی سپاهیان می گفت و مردم را می گریاند و سپس چنگ خویش را بر می گرفت و می گفت: " اباتیمار : اندکی شادی باید " نوروز در این سال ها و در همه سال های همانندش شادی یی این چنین بوده است عیاشی و " بی خودی " نبوده است. اعلام ماندن و ادامه داشتن و بودن این ملت وبده و نشانه پیوند با گذشته ای که زمان و حوادث ویران کننده زمان همواره در گسستن آن می کوشیده است. نوروز همه وقت عزیز بوده است در چشم مغان در چشم موبدان، در چشم مسلمانان و در چشم شیعیان مسلمان، همه نوروز را عزیز شمرده اند و با زبان خویش از آن سخن گفته اند. حتی فیلسوفان و دانشمندان که گفته اند " نوروز روز نخستین آفرینش است که اورمزد دست به خلقت جهان زد و شش روز در این کار بود و ششمین روز ، خلقت جهان پایان گرفت و از این روست که نخستین روز فروردین را اهورمزد نام داده اند و ششمین روز را مقدس شمرده اند . چه افسانه زیبایی زیباتر از واقعیت راستی مگر هر کسی احساس نمی کند که نخستین روز بهار، گویی نخستین روز آفرینش است. اگر روزی خدا جهان را آغاز کرده است. مسلما" آن روز، این نورز بوده است. مسلما" بهار نخستین فصل و فروردین نخستین ماه و نوروز نخستین روز آفرینش است. هرگز خدا جهان را و طبیعت را با پاییز یا زمستان یا تابستان آغاز نکرده است. مسلما" اولین روز بهار، سبزه ها روییدن آغاز کرده اند و رودها رفتن و شکوفه ها سر زدن و جوانه ها شکفتن، یعنی نوروز بی شک، روح در این فصل زاده است و عشق در این روز سر زده است و نخستین بار، آفتاب در نخستین روز طلوع کرده است و زمان با وی آغاز شده است. اسلام که همه رنگ های قومیت را ز دود و سنت ها را دگرگون کرد، نوروز را جلال بیشتر داد، شیرازه بست و آن را با پشتوانه ای استوار از خطر زوال در دوران مسلمانی ایرانیان، مصون داشت. انتخاب علی به خلاف و نیز انتخاب علی به وصایت، در غدیر خم هر دو در این هنگام بوده است و چه تصادف شگفتی آن همه خلوص و ایمان و عشقی که ایرانیان در اسلام به علی و حکومت علی داشتند پشتوانه نوروز شد. نوروز که با جان ملیت زنده بود، روح مذهب نیز گرفت: سنت ملی و نژادی، با ایمان مذهبی و عشق نیرومند تازه ای که در دل های مردم این سرزمین بر پا شده بود پیوند خورد و محکم گشت، مقدس شد و در دوران صفویه، رسما" یک شعار شیعی گردید، مملو از اخلاص و ایمان و همراه با دعاها و اوراد ویژه خویش، آنچنان که یک سال نوروز و عاشورا در یک روز افتاد و پادشاه صفوی آن روز را عاشورا گرفت و روز بعد را نوروز نوروز، این پیری که غبار قرن های بسیار بر چهره اش نشسته است، در طول تاریخ کهن خویش، روزگاری در کنار مغان، اوراد مهر پرستان را خطاب به خویش می شنیده است پس از آن در کنار آتشکده های زردشتی، سرود مقدس موبدان و زمزمه اوستا و سروش اهورامزدا را به گوشش می خوانده اند از آن پس با آیات قرآن و زبان الله از او تجلیل می کرده اند و اکنون علاوه بر آن با نماز و دعای تشیع و عشق به حقیقت علی و حکومت علی او را جان می بخشند و در همه این چهره های گوناگونش این پیر روزگار آلود، که در همه قرن ها و با همه نسل ها و همه اجداد ما، از اکنون تا روزگار افسانه ای جمشید باستانی، زیسته است و با همه مان بوده است ، رسالت بزرگ خویش را همه وقت با قدرت و عشق و وفاداری و صمیمیت انجام داده است و آن، زدودن رنگ پژمردگی و اندوه از سیمای این ملت نومید و مجروح است و در آمیختن روح مردم این سرزمین بلاخیز با روح شاد و جانبخش طبیعت و عظیم تر از همه پیوند دادن نسل های متوالی این قوم که بر سر چهار راه حوادث تاریخ نشسته و همواره تیغ جلادان و غارتگران و سازندگان کله منارها بند بندش را از هم می گسسته است و نیز پیمان یگانگی بستن میان همه دل های خویشاوندی که دیوار عبوس و بیگانه دوران ها در میانه شان حایل می گشته و دره عمیق فراموشی میانشان جدایی می افکنده است. و ما در این لحظه در این نخستین لحظات آغاز آفرینش نخستین روز خلقت، روز اورمزد، آتش اهورایی نوروز را باز بر می افروزیم و درعمق وجدان خویش، به پایمردی خیال، از صحراهای سیاه و مرگ زده قرون تهی می گذریم و در همه نوروزهایی که در زیر آسمان پاک و آفتاب روشن سرزمین ما بر پا می شده است با همه زنان و مردانی که خون آنان در رگ هایمان می دود و روح آنان در دل هایمان می زند شرکت می کنیم و بدین گونه، بودن خویش، را به عنوان یک ملت در تند باد ریشه برانداز زمان ها و آشوب گسیختن ها و دگرگون شدن ها خلود می بخشیم و در هجوم این قرن دشمنکامی که ما را با خود بیگانه ساخته و خالی از خوی برده رام و طعمه زدوده از شخصیت این غرب غارتگر کرده است، در این میعاد گاهی که همه نسل های تاریخ و اساطیر ملت ما حضور دارند با آنان پیمان وفا می بندیم امانت عشق را از آنان به ودیعه می گیریم که هرگز نمیریم و دوام راستین خویش را به نام ملتی که در این صحرای عظیم بشری ریشه، در عمق فرهنگی سرشار از غنی و قداست و جلال دارد و بر پایه اصالت خویش در رهگذر تاریخ ایستاده است بر صحیفه عالم ثبت کنیم . |
الههء ناز
باز ای الههء ناز،با دل من بساز
کین غم جانگداز،برود زه برم
گر دل من نیاسود آز گناه تو بود
بیا تا ز سرٍ، گنهت گذرم
باز ، میکنم دست یاری ، به سویت دراز
بیا تا غم خود را با راز و نیاز
ز خاطر ببرم
گر نکند تیر خشمت ، دلم را هدف
به خدا همچو مرغ ، پربشور شعف
به سویت بپرم
ها ها ها ها ها ها ها ها ها
آن که او
به غمت، دل بندد،
چون من کیست
ناز تو
بیش از این
بهر چیست
تو الهه نازی ،در بزمم بشین
من تورا وفا دارم ، بیا که جز این
نباشد هنرم
این همه بی فایی ، ندارد ثمر
به خدا اگر از من نگیری خبر
نیابی اثرم
ها ها ها هاها ها ها ها ها
الهه ناز
آبدارچی
پرواز
بسم حقسلام
تا چه حد اعتقاد دارین به این که اصل ذات یک چیز ٫ نباید تغییر کنه و اگر تغییر و تراش و شکل گیری هست باید در ظاهرش باشه؟
اگه اصل ذات تغییر نکنه و فقط ظاهرش رو تراش بدیم ٫ اون وقت ظاهر سازی کردیم ٫ ریا ٫ دو رنگی ٫ دو رویی . دیگه زبونمون با دلمون یکی نخواهد بود . مثل این که درونتون سخت شده باشه و دیگه نرمشی نداشته باشه . وقتی که هر گونه نرمشی رو در ظاهر پذیرا باشید اما در اصلتون تغییری پیش نیاد مثل سنگی می مونه که در گذر یک رودخونه پس از گذشت سالها شکلش عوض شده اما از جاش تکون نخورده .
حالا اگه هم اصل ذات و هم ظاهر تغییر کنه ایرادی که پیش میاد اینه که اگه قرار باشه شما در طول مدت زندگی مرتبا به علت وجود شرایط تغییر کنید و تعدیل پیدا کنید ٫ اون وقت اولا روی باورهای شما هیچ بنایی نمیشه ساخت و دوما خود باوری و اعتماد به نفس هم کم کم کمرنگ خواهد شد چرا که شما اعمال و حرفهای دیروزتون با امروزتون فرق کرده پس در پیش خودتون هم شکسته خواهید شد .
در این ترکیب دو شکل دیگه هم متصور هست : یکی اینکه نه اصل ذات و نه ظاهر تغییری نکنند که در این صورت شما حتی از جمادات هم پایین تر قرار خواهید گرفت . یا اینکه اصل ذات تغییر کنه ولی ظاهر نه که این یکی یه جور تناقضه چون خیلی بعید به نظر میرسه که شما فکرتون تغییر کنه اما عملتون نه ! و هیچ تغییری در رفتارهاتون مشاهده نشه . اعمال تحت افکار اجرا میشن . پس تقریبا به احتمال ۹۹٪ میشه گفت این حالت غیر ممکنه .
بسیاری رو می بینم که عشق رو خام میخوان مثل طبیعت بکر و دست نخورده . غافل از این که عشقی که ابراز شد و به صحنه اومد و از دل خارج شد ٫ دیگه بکر نیست . عده ای عشق رو پخته میخوان . چنین عشقی زیبا هست و جذاب . کامل و پر قدرت . اما شور و حرارت نداره . جوشش رو نداره مثل چشمه ای می مونه که قرنهاست داره زندگی می کنه و دیگه اون شور و حرارت اولیه رو نداره حالا پخته و کامل و منطقی میخواد عمل کنه . معقول و درست . پیشرفتش رو کرده ٫ به بلوغ رسیده و حالا از حرکت ایستاده البته نه مثل مرداب ؛ مثل عشقی که حافظ ارائه می کنه . شعرهاش نابه اما پختگی شعرش اجازه جنبش رو میگیره تو فقط نگاه می کنی به تصاویری که اون ارائه میده و نمی تونی برای خودت تصویر سازی کنی .
عده ای هم عشق رو در حال پخته شدن میخوان مثل عشق مولانا . ویژگی این عشق غیر قابل پیش بینی بودن و غیر فرموله بودن اونه . علی الظاهر هیچ حسابی نمیشه روی این نوع عشق باز کرد جز این که مثل خودش یکدست و یکرنگ باشی . چنین عشقی رو باید رها کرد تا خودش به پرواز در بیاد نباید مثل کبوتر بچه ای که تازه قصد داره پرواز کردن رو یاد بگیره ٫ توی قفسش کنی و بخوای از زیبایی و صفا و سادگی و جوونیش توی قفس محافظت کنی که خیلی زود پیر میشه . وقتی که باهاش کنار بیای و قدم به قدم باهاش بپری اون وقت خودت هم مزه عشق رو می چشی و در ضمن می تونی اونجوری که میخوای این عشق رو بسازی و بپروری و مجسم کنی .
پر پرواز داری ؟؟؟.........
والسلام
پدرخوانده - سلمان