عشق عارف و الحاقیه ای از من

بسم حق

سلام

عین القضاه همدانی – عارف قرن ششم هجری – از شاگردان شیخ احمد غزالی – صاحب آثاری چون تمهیدات , شکوی الغریب , نامه های عین القضاه

ای عزیز ! این حدیث را گوش دار که مصطفی – علیه السلام – گفت : هر که عاشق شود و آنگاه عشق , پنهان دارد و بر عشق بمیرد , شهید باشد .

هر چند می کوشم که از عشق در گذرم , عشق مرا شیفته و سرگردان می دارد و با این همه , او غالب می شود و من , مغلوب . با عشق کی توانم کوشید ؟!

کارم اندر عشق مشکل می شود

                                    خان و مانم در سر دل می شود

هر زمان گویم که بگریزم ز عشق

                                    عشق , پیش از من به منزل می شود

دریغا ! عشق فرضِ راه است همه کس را . دریغا اگر عشق خالق نداری , باری عشق مخلوق مهیا کن تا قدر این کلمات تو را حاصل شود .

دریغا ! از عشق چه توان گفت ؟ و از عشق چه نشان شاید داد و چه عبارت توان کرد ؟! در عشق قدم نهادن کسی را مسلم شود که با خود نباشد و ترک خود بکند و خود را ایثار عشق کند . عشق , آتش است , هر جا که باشد جز او رخت دیگری ننهد , هر جا که رسد سوزد و به رنگ خود گرداند .

در عشق کسی قدم نهد کش جان نیست

                                    با جان بودن به عشق , در سامان نیست

درمانده عشق را از آن درمان نیست

                                    کانگشت به هر چه بر نهی , عشق آن نیست

ای عزیز ! به خدا رسیدن فرض است , و لابد هر چه به واسطه آن به خدا رسند فرض باشد به نزدیک طالبان . عشق , بنده را به خدا رساند , پس عشق از بهر این معنی فرض راه آمد .

ای عزیز ! مجنون صفتی باید که از نام لیلی شنیدن , جان توان باختن , فارغ از عشق لیلی چه باک ؟ و چه خبر ؟ و آن که عاشق لیلی نباشد , آنچه فرض راه مجنون بود , او را فرض نبود . همه کس را آن دیده نباشد که جمال لیلی ببیند و عاشق لیلی شود , تا آن دیده یابد که عاشق لیلی شود که این عشق , خود ضرورت باشد , آن که عشق دارد , چون نام لیلی شنود , گرفتار عشق لیلی شود . به مجرد اسم عشق , عاشق شدن کاری طرفه و اعجوبه باشد .

نادیده هر آن کسی که نام تو شنید

                                    دل , نامزد تو کرد و مهر تو گزید

چون حسن و لطافت جمال تو بدید

                                    جان بر سر دل نهاد و پی تو کشید

ادامه دارد ...

این مطلب در ساعت دوازده و بیست و دو دقیقه همین روز ویرایش شد :

میشه بگی چه طوری میشه بگی که بابا من اینجوری ساخته شدم ولی اونی نیستم که تو فکر می کنی ؟ چه جوری میشه گفت من میخوام ولی ساختارم ٫‌شخصیتم ٫‌باورهام ٫‌طبعم این جوریه که نمی تونم به زبون بیارم . چرا فکر می کنین همه چیز رو باید به زبون آورد ؟ چرا حتما حتما حتما باید به زبون اعتراف کرد ؟‌ نه . ولله ٫ به پیر به پیغمبر اعترافی که به زبون میاد حرفیه که روی دله ٫‌رو سطح مونده برا همین خیلی راحت به زبون میاد . اون حرفی که اون ته نشسته ٫ عمقش زیاده ٫ به این راحتی ها به زبون نمیاد . بماند که بعضی آدمها حرفهای خیلی ساده ای رو هم دیر به زبون میارن . چند روز پیش رفته بودم دنبال پدرم ٫ یهو نگاهم برگشت به سمت مادرم . حدود ۵ دقیقه زل زده بودم بهش . با خودم گفتم خدایاااااااااااا من چند وقته به این زن نگاه نکردم ؟ چند وقته که یه دوستت دارم ساده و خشک و خالی بهش نگفتم ؟‌ چند وقته که بوسش نکردم ؟ به خداوندی همون خدای بالای سر اشک تو چشام جمع شده بود ؛ یهو صورتشو گرفتم و دو سه تا بوسه به گونه های پیر شده اش زدم . و بی معطلی سرم رو برگردوندم که حلقه اشک رو نبینه . از تو آینه نگاهش می کردم برگشته بود با تعجب نگاهم می کرد و هی می پرسید : چی شده ؟ چرا اینجوری کردی یهو ؟ خیلی تعجب کرده بود حتی میشد ترس رو تو چشماش خوند . واسه این که از من بعیده یه همچین کاری . واسه این که خودم هم گاهی وقتا شک می کنم که می تونم مثل بقیه آدمها باشم .
آی آدمها تا کی میخواین روی ظاهر افراد قضاوت کنین ؟ تا کی میخواین عقلتون به چشمتون باشه ؟ چرا اگه یکی میاد باهاتون میگه و میخنده فکر می کنین عاشقتونه و بهش  می خندین و در عوض کسی که دوستتون داره ولی این رو نمی تونه به زبون بیاره تو سرش می زنین ؟
آی آدمها چشمان دلتون رو باز کنین . آی آدمها قلبتون رو رها کنین . آی آدمها دستاتون رو باز کنین . آی آدمها ترانه هاتون رو ساز کنین .
آی آدمها منو نگاه کنین .......

بوی حرم امام رضا میاد . چند وقتی هست که بهش سر نزدم . اگه حرفی باهاش داری بگو ٫ با زبون الکنم به گوشش می رسونم .

والسلام

پدرخوانده