فقط حق را جمیل یافتم


یادش به خیر امروز رفتم به یکی از وبلاگ های قدیمی که یک سالی از عمرش میگذشت یه تجدید خاطره ای کردم خیلی حال داد چرا شو نمیدونم ولی هرچی باشه انسان یاد گذشته خودش میفته صد در صد حسرت گذشته رو میخوره چه خوب باشه چه بد فرق نمیکنه گذشته ای بوده که از دست رفته اگر خوب باشه میگه هی یادش بخیر چه دورانی داشتیم اگرم بد باشه میگه هی نمیشد این کار میکردم که بهتر میشد .

پس فرق نمیکنه گذشته گذشته


اولین مطلبی که نوشتم اونجا این بود


بناهای آباد گردد خراب
زباران و از تابش آفتاب

پی افکندم از نظم کاجی بلند
که از باد و باران نیابد گزند

بدین نامه گر عمرها بگذرد
همی خواند آنکس که دارد خرد

جهان از سخن کرده ام چون بهشت
از این بیش تخم سخن کَس نکشت

بسی رنج بردم بدین سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی

نمیرم از ین پس که من زنده ام
که تخو سخن را پراکنده ام
 
فردوسی



اونجا در مورد ایران و ایرانی مینوشتم البته زیاد جالب هم نبود چون یه نوع جبهه گیری بود در برابر چی، نمیدونم 
 
ولی نمیدونم چی شد بلکل گذاشتمش کنار تعطیل تعطیل
خیلی دوست داشتم میشد ادامش بدم دوستای خوبی هم پیدا کرده بودم ولی شخصیتی که اونجا از خودم نشون دادم شخصیت واقعی من نبود یعنی همیشه دوست داشتم اونطوری باشم ولی زمونه خیلی چرخوندمون انقدر چرخ زدیم که توی این جهان که  دیگه اون حس حال برام نمونده بود داشتم لافشو میزدم پس بی خیالش شدم کلی برای از دست دادنش آه کشیدم


آبدارچی