فقط حق را جمیل یافتم



امروز که این مطلب رو نوشتم یکی از دوستام زنگ زد که این چیه نوشتید وبلاگتون خسته کننده شد هرجا میری  از دکتر علی شریعتی نشتن تو هم نوشتی  از  این جور حرفا ..

گفتم چه کار کنم گفت یه سئوال بژرس دیگران بیان جواب بدن

هرچی فکر کردم چه سئوال چیزی  به این عقل ناقص من نرسید گفتم خوبه سئوال کنم کسی تا حالا توژ قلقلی رو دیده

یادم بچه که بودیم  اینو میخوندیم نگو نه تو هم که الان بچت روش نمیشه از این شعرا بخونه صد در صد اینو انقدر خونیی که نگو


من تا حالا همچین توژی  رو نداشتم چون هیچوقت مشقام خوب نمینوشتم حالا سئوال هرکی داشته به مام نشونش بده بگه چه شکلی توصیفشم کنه خودش کلی

بعد میگه خب خاطره بنویس بابا چه خاطره بنویسم

ما ها خاطرات زمان بچگیمونم غم ناک بوده همیشه  هوای اون موقعه ها ابری بود

الانم که بزرگ شدیم خاطره درست نکردیم
یعنی  باید بزارین یه چند سالی بگزره تا خاطره بشن

یه ژیشنهاد دیگه داد اها ژیشناهادش این بود چرا نمیاید تو وبلاگ من مطلب بنویسی

بابا معرفتو میبینی دمش گرم آخرشه  اصلا شما بن بسته معرفتی

خب بدم نیست برم یه کم وبلاگ اونم بریزم به هم

حالا یه چیزی همی کسانی که میان اینجا خودشون وب دارن این به کنار ولی مرد مردونه بیاید هر کدوم یه خاطر با حال دوره بچگیتون برام بنویسید باشه  طنز باشه تا این رفیقمون بخنده تا به من کچل گیر الکی نده



خب خاطره شیرین خودم

حقیقیه هیچ دستم توش نبردم لافم نمیزنم

کلاس چهارم بودم  هم داشتم رشد عرضی میکردم هم طولی ولی خدایش عرضی بیشتر بود برای همین بابام لطف کرد منو نوشت باشگاه کشتی شهدا تو خیا بون امیر کبیر اقا ما رفتیم باشگاه کشتی کشتی گیر بشیم نشدیم پپه هم نشدیم ولی خب همین باشگاه کشتی یه خاطره برام گذاشت توپ چطوری گوش بدید من یه کم قد قوارم معمولی نبود سنم کم بود ولی خب به خاطر وزنم باید با بزرگ تر از خودم تمرین میکردم کشتی  میگرفتم  برای همین حریف تمرینیم یه پسره بود  هم وزنه خودم ولی دبیرستانی سال آخر حالا داشته باشید من همش ۱۰ سالم بود اون ۱۷ یا ۱۸ ساله یه روز  سر شاخ شدیم نفهمیدم چطوری شد بلند شدم رو هوا با مخ امدم رو زمینهمیشه همین اتفاق میفتاد ولی اون شب  همین که رسیدم زمین همه جا تیر تار شد منم بلند شد داد بیداد گریه زاری ای داد بیداد حسین منو کور کرد کور شدم
بعد یه چیزه گرمی پس کلمو نوازش داد که خفه شو منم از اونجای که هوش سر شاری داشتم خفه شدم ولی خب گریم همین طوری ادامه داشت که کور شدم یه پس گردنی محکم تر خوردم که بابا بچه ننه برقا رفتن کور شدم یعنی چی خب کلی من اونجا خجالت کشیدم انقدر کشیدم که بی  خیال کشتی شدم خدای  سازمان  برق از رو زمین برداره

اگر اون شب برق نمی رفت شاید الان من خودم رو آماده میکردم برای المپیک دیگه وقت آبدیت کرده وبلاگ هم نداشتم

اینم خاطره
آبدارچی